آه....

چون که میدانی

عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

عهد نابسته تو رفتی و

 دلم سخت تکان خورد.

نه توانم که تو باشی و چنین رسم جفا باز بیاندازی و آه...

نه توانم که نباشی و دلم در هوس دیدن رویت به تمنا بنشیند.

تو چرا خوب نمی مانی و من بیشتر از تو به چه سان

ز سرم شوق تو و عشق تو و هرچه هوس با تو و بودن به کنارت زوجودم نرود

باز و منم ماندم و این کاغذ و رسم دل و تنهایی.

آه...تو کجایی؟

که چنین ضد و نقیض این دل من هم هوست دارد و هم خون ز جفا کاری تو!!

تو بیایی تو نیایی.من نمیدانم؟

دل من کنج کدام گوشه غربت زتمنا و دراین حال

 تو کجایی؟

آه....و چه زیبا و دل انگیز اگر تو نیایی!

و همان تصویر قشنگت پیش از هنگام جدایی

زنده گردد و بگیرد روحی.

که بشود همدم تنهایی من.

نه من آن دم دل پرخون  ز فراق تو بدارم

نه تو آن دم بتوانی

که دل کوچک و نازک تر برگ گل من را بشکانی.

و چقدر خوب تو را میخواهم

نه چنین گمشده در صدها رنگ

من فقط میطلبم یک رنگی

 "تو" کجایی که نباید بنویسم..

 "او" کجا ماند و چرا.....

آه قلم....

از برای چه نویسی؟

که چه گویی؟

به که گویی؟

ساکتی پیشه کن و هیچ مگو... .