نغمه خیس...

باران می بارد.....خوش به حال شاخه ها 

و من اینجا تنها...........دور از این موهبت جادویی.......در خشکی غرق شدم 

و چه زیبایی تو.......و چه عشقی زتو در قلب منه خسته نشسته باران 

روی حرفم با توست.......چه قشنگ می آیی 

یک سوالی دارم.......میشود فکر کنی برگم من

و بشویی زدلم........این غبار خستگی را باران. 

کاش من مثل تو بودم.... 

دوست دارم وقتی تو بیایی همه غمها برود 

همه در فکر دعایند زیرت.....و تو هم میشنوی 

میدانی از کجا میفهمم..... 

وقتی میبینم بعد از گفتن قصه غصه دلها زیرت...در دلم هیچ غمی نیست که نیست. 

و منم مثل درختم.....به خدا باور کن 

خسته ام ای بارن.....تو بفهم درد دلم را 

میشوی سنگ صبورم آیا؟.......به خدا محتاجم 

همه دارم ولی انگار سرابند آنها 

ولی نه صبر کن باران....دست کم حرف دلم را بشنو 

یک کسی هست کنارم هنوز.....و چه زیبا شبیه است با تو 

مثل باران برکت زندگی ام را شست. 

باران طبع شعرم را نگیر...بگذار تا باز هم بنویسم حالا 

من میخواهنم به کاغذ بکشم..........وطن رویاییم را باران 

اهل اینجا نیستم...خانه من آنجاست. 

دشت دارد وسیع 

سبزه هایش همه از جنس خدایند آنجا 

تپه ای دارد ان سر دشت 

وعده گاه من ودوست 

وچه زیباست آن تک درخت بیدش 

و تو هم آنجایی...با تو آنجا چه صفایی دارد... 

و ببین ای باران.....رود از آمدنت خوشحال است. 

چه خروشی دارد....چه قشنگ می رقصند سبزه ها روی زمین 

چه خنک می وزد این باد دراین دشت 

بید را ببین........موسیقی احساس تو را میخواند. 

آسمان چون دل یک مرغ کبود است و کبود 

وهواتاریک است ...............گرگ در میش شده 

و منم آنجایم...زیر تو .......زیر درخت....روی سبزه 

آبشار انگار میخواهد تا عمق زمین هم برود 

پس از هربار که سر بر روی زمین میکوبد 

مشتی از در ها را به هوا می پاچد 

و ببین ای باران 

آیی نمنم ولی اما حاصلت اینها شد 

یک خروش.جنبش آبشار 

بید انگار میخواهد از زمین کنده شود 

وچه طوفانی شد در دل خسته من 

وچه غوغایی است در وطنم 

همه چی رویاییست 

وخدا می خندد...ومنم خندیدم.. 

دیدی معجزه ات را باران؟ 

من خندیدم 

و نگویم این بار*خنده تلخ من از گریه غم انگیز تراست* 

میخندم از عمق وجود 

یا جای شادی توست در دل من 

یا جای غصه و غم 

و بدان در دل من می مانی 

همه غمها رفتند 

بر تو میمون باران  

چه مبارک قدمی میداری....